Er zijn een aantal verbazingwekkende verschillende historische eigendommen in Turkije.
Turkije is een van de weinige regio's die door de geschiedenis heen verschillende culturen hebben gehost vanwege zijn geografische ligging, terwijl het tegelijkertijd fungeert als een brug tussen Europa en Azië, en dus heel verschillende culturele structuren herbergt. Bovendien trekt elke regio van Turkije verschillende profielen, zowel qua geografische en klimatologische omstandigheden als cultureel, en dit voegt rijkdom toe aan de Turkse cultuur in het algemeen.
Natuurlijk kan in deze geografie, die wordt beschouwd als een bakermat waar heel verschillende beschavingen samenkomen, de rijkdom aan concepten zoals levensstijl, kunst en architectuur, die door cultuur worden gevormd en ontwikkeld, niet worden genegeerd. Vooral als het gaat om architectonische constructie, is het mogelijk om in heel Turkije architectonische constructies tegen te komen die opvallen door hun verschillende kwaliteiten.
Wanneer dit het geval is, is het natuurlijk niet echt mogelijk om te praten over een algemene Turkse architectuur. Het is mogelijk om de architectuur van Turkije, die zowel periodiek als regionaal verschilt, in verschillende categorieën te onderzoeken. Hieronder nemen we de analyse op van architecturale structuren die kenmerkend en prominent zijn in ons hele land door ze onder verschillende subrubrieken te categoriseren.
Laten we allereerst beginnen met het verdelen van de Turkse architectuur in drie historische categorieën: vroeg-Anatolische Turkse architectuur, Ottomaanse architectuur en Turkse architectuur uit het republikeinse tijdperk.
Vroege Anatolische Turkse architectuur
In deze periode, toen moslims probeerden een islamitische architectuur te creëren tegen de Byzantijnse architectuur in. Het is het toneel geweest van een poging om een zeer grote karakteristieke architectuur te creëren in termen van civiele, militaire en religieuze aspecten. In deze periode, die kan worden geïnterpreteerd als de vorming van de Anatolische Turkse architectuur, werd een bepaalde stijl gecreëerd door de bouwers uit Iran, Azerbeidzjan en Syrië, met behulp van lokale meesters en traditionele materialen.
In de noordelijke regio's van Anatolië werden constructies gemaakt met hout en in de zuidelijke regio's met stenen materialen. In andere regio's zijn structuren van modderstenen wijdverbreid geworden. Vandaag kunnen we nog steeds de sporen van deze architecturale structuren in deze regio's volgen. Natuurlijk bepaalden verschillende functionele structuren zoals moskeeën, masjids, zawiyah, tombe, madrasah, koepel, hammam en karavanserai de karakteristieke kenmerken van de belangrijkste Turkse architectuur, die voortkwam uit de dominantie van islamitische architectuur in de regio.
Ottomaanse architectuur
De Ottomaanse architectuur werd beïnvloed door de vroege Anatolische architectuur, de Byzantijnse architectuur en de Iraanse architectuur die in deze geografie bestonden. In deze periode, die een geheel eigen stijl aan het licht bracht, ontstond een grote ontwikkeling en rijkdom op het gebied van architectuur. Aangezien het Ottomaanse rijk een rijk was met heel verschillende culturen, werd dit multiculturalisme ook weerspiegeld in architecturale vormen. De opvatting dat de Ottomaanse architectuur in wezen een synthese is van mediterrane en Midden-Oosterse architectonische tradities, is een dominante opvatting op het gebied van architectuur. In de Ottomaanse architectuur staan vormen met binnenplaatsen, koepelvormige en centraal geplande structuren, hoge en prachtige gebouwen op de voorgrond.
Republikeinse tijdperk Turkse architectuur
Beïnvloed door de Ottomaanse architectuur en later door Duitse, Oostenrijkse en Zwitserse architectuurbewegingen, vond het uiteindelijk zijn eigen stem in de tienjarige periode van de jaren 1940 tot de jaren 50 en raakte gelokaliseerd en geworteld in de Tweede Nationale Architectuurbeweging. De gebouwen van de Faculteit Wetenschappen en Letteren van de Universiteit van Istanbul en het Paleis van Justitie van Istanbul, daterend uit 1949, zijn de iconische architectonische structuren die deze periode weerspiegelen. Het belangrijkste kenmerk van de Turkse architectuur die in deze periode ontstond, is dat het belang hecht aan symmetrie en een monumentale vorm heeft. Het Çanakkale Martelarenmonument, gebouwd tussen 1954 en 1960, kan worden beschouwd als een van de weinige representaties die de Turkse architectuur van de Republikeinse periode qua vorm kan samenvatten. Natuurlijk is Anıtkabir gebouwd in de stijl van die periode.
Architectonische vormen in het huidige Turkije
Met het effect van globalisering; we kunnen zeggen dat er niet alleen in Turkije maar over de hele wereld een universele architectonische vorm bestaat. Houten huizen in Amerikaanse stijl zijn nu bijvoorbeeld over de hele wereld te zien door ze te combineren en te lokaliseren met verschillende isolatiekenmerken en uitrustingen.
Natuurlijk ontstaan er naast deze totaal verschillende hedendaagse vormen in grote steden met de oorlog van de mens om de natuur te verslaan door het wapen van technologie te gebruiken. In grootstedelijke steden, waar wolkenkrabbers en zakencentra de hoofdrol spelen, ontstaan enorme architecturale structuren met extreem hoge en buitengewone vormen, en deze structuren vormen meestal het gezicht van steden.